Moje forum

Jest to mój film, który mówi o tym jakie znaczenie ma dla mnie autosugestia. Wiadomo, że w życiu człowieka istnieją zarówno emocje pozytywne jak i negatywne i to w znaczącej mierze od Nas samych zależy którą drogę  wybierzemy. Zapraszam:)


http://www.youtube.com/watch?v=338Nr6D8zvA

„przygody malutkiej biedronki”
1
Na krzaczki nieopodal  niewielkiego lasku, żyła sobie malutka biedronka. Jej delikatny płaszczyk koloru pomarańczowego, pokrywały czarne kropeczki. Wśród innych leśnych owadów nazywano ją sprytną biedronką, ponieważ potrafiła zwinnie chodzić po pobliskich krzaczkach i polanie pokrytej soczysto-zieloną trawą.
Kiedy padał obfity deszczyk, mała biedroneczka chowała się pod jakimś dużym liściem i czekała aż przestanie padać i zaświeci słoneczko. Pewnego dnia było dość zimno i mocno padał deszcz. Biedronka nie mogąc wyjść spod dużego liścia kasztanowca bardzo się nudziła. Nagle usłyszała przenikliwy glos, który dobiegał z leśnego gąszczu. Był to konik polny, który wyśpiewywał swoje ulubione melodie pod niewielkim malinowym krzakiem. Po chwili pobiegł on do osamotnionej biedronki.

-witaj droga biedroneczko!- odparł radośnie.
-dzień dobry koniku…-odpowiedziała zrezygnowana biedronka- ale mamy dzisiaj deszczową pogodę
Prawda?
-niczym się nie przejmuj-odpowiedział konik, pocieszając malutką biedronkę-niedługo powinno przestać padać i będziesz mogła wyjść spod liścia-tymczasem dotrzymam ci towarzystwa.
-o! Jak dobrze koniku- rzekła biedronka- chociaż nie będę się czuła  tak samotnie.
Konik polny nadal śpiewał przepiękne melodie, których biedronka z przejęciem słuchała. Niedługo potem zrobiła się śliczna pogoda i  wyszło słoneczko spod ciemnych deszczowych chmur. Konik wraz z biedronką wyruszyli na swój wspólny spacer. Skierowali swoje kroki na zieloną polanę.
2
Nadeszła długo oczekiwana wiosna. Wszystkie leśne ptaszki zaczęły pięknie śpiewać. Gąsienice, małe żuczki, duże sarenki i wiele innych stworzeń cieszyło się z przecudnej pory roku. Biedronka była uradowana z tego, że może sobie spacerować po listkach, zielonych gałązkach i owocowych kwiatuszkach. Wszystkie owady żyły ze sobą w zgodzie. Pewnego późnego popołudnia, zupełnie niespodziewanie przyszedł ogromny dzik. Wszystkie najdrobniejsze stworzenia były bardzo zaniepokojone. Dzik  w poszukiwaniu jedzenia zaczął kopać swoim dużym ryjkiem w ziemi, niszcząc wszystko co w niej żyło. Biedronka bardzo zdenerwowana, zaczęła uciekać przed dużym dzikiem. Nagle rozległ się przeraźliwy krzyk ogromnego zwierzęcia. Przechodząc przez las wpadł on w sidła postawione przez pobliskich kłusowników.
-pomocy! Pomocy! Ratunku!-zaryczał zraniony dzik.
Wszystkie zwierzęta słysząc przeraźliwy krzyk uwięzionego zwierzęcia, nie zwracali na niego uwagi.
Duży dzik zdany był sam na siebie, na swoje własne siły.
Owady miały okazję, aby zrewanżować się okrutnemu zwierzęciu.
-nie pomożemy dzikowi!-odpowiedziała mała biedronka.
-oczywiście, że nie!- rzekł twierdząco  żuk, przechodząc akurat w pobliżu biedronki.
Po kilku godzinach dzik upadł na ziemię i wyczerpany poddał się, wydając swój  ostatni zawodzący krzyk

*****
Przez wiele dni owady w lesie wspominały  okrutne chwile z dzikiem. „Ogromne  zwierzę wyrządzając krzywdę nam, owadom nie mogło liczyć na żadną pomoc!”-myślały zawzięcie owady. Po paru tygodniach drobne stworzenia się uspokoiły. Każde z nich żyło w wielkiej harmonii, której nikt już nie był  w stanie im odebrać.

„bajka o syrence”


W jednym z najgłębszych oceanów świata, mieszkała sobie mała syrenka.
Miała na imię Fiona. Przez cały czas siedziała samotnie w swojej przepięknej komnacie i umierała z tęsknoty za swoją bratnią duszą, z którą mogła by porozmawiać, zwierzyć się ze swoich największych sekretów, jakie tylko mogła mieć takowa malutka syrenka.
Fiona nie żyła sama w tak dużym oceanie. Miała cztery starsze siostry: Felicję, Ambrozję , Wenus i Tamarę. Niestety każda była już mężatką i miała swoje życie. Jedynie Fiona czuła się bardzo samotna.
Jedyną syreną, z jaką miała kontakt, była jej matka Filemona, która w miarę możliwości dotrzymywała jej towarzystwa. Pewnego razu, kiedy był pierwszy od dawna przypływ oceanu, mama syrenki Filemona postanowiła, że znajdzie dla swojej córki męża, który ją pokocha i obdarzy ją szczęściem.
Przez wiele dni Filemona szukała idealnego, wymarzonego partnera dla Fiony, chociaż żaden z kandydatów nie odpowiadał  małej syrence. Młoda syrenka spragniona była wolności, przygody i kogoś kto by ją zrozumiał i chciał dzielić z nią jej największe pasje.
-Droga Fiono-rzekła pewnego razu Filemona do córki.-powinnaś brać przykład ze swoich starszych sióstr, które już dawno wyszły za mąż i nie grymasiły przy wyborze swojego partnera.
-mamo-odparła syrenka-przecież wiesz, że ja kocham przyrodę, lubię pływać sobie po bezgranicznych wodach oceanu, a nikt z moich wybrańców, których mi przedstawiłaś nie chciał dzielić życia z taką syrenką jak ja.
-Masz duże wymagania, skarbie-rzekła wówczas Filemona.-Jak będziesz tak postępować to zostaniesz całkiem sama w tych głębinach oceanu.
- Nie martw się tym mamusiu- westchnęła Fiona.-nie będę sama. Przyjdzie czas na to, że znajdę kogoś podobnego do mnie, z kim spędzę resztę życia.

2

Pewnego późnego popołudnia, kiedy w ogromnym oceanie wszystkie nawet najdrobniejsze organizmy żwawo pływały między bogato udekorowaną roślinnością, mała Fiona, odnalazła drobny kamień. Był on bardzo kolorowy i wyjątkowy. Mienił się on wszystkimi kolorami tęczy.
Syrenka z zachwytem wzięła go w swoje ręce i pocałowała go, wyrażając swoją największą radość z tak cennego dla niej znaleziska.
Nagle, po chwili, kamień, który mienił się różnymi barwami ożył. Magiczna moc pocałunku syrenki sprawiła, że z tak drobnej zdobyczy wydobył się pół mężczyzna, pół ryba.
Miał on przepiękny lazurowy ogon, który wpędził mała syrenkę w zdumienie.
-Witaj droga syrenko-odpowiedział nieznajomy, który dopiero co wykluł się z tak niezwykłego kamyka.-Mam na imię Fiodor. –Dziękuję Ci bardzo za to, że mnie uratowałaś. Mój pocałunek sprawił, że jestem znów wolną syreną. Przez wiele lat więziła mnie okrutna Hera, która nie miała litości, ani żadnych dobrych uczuć.-Co mogę uczynić dla Ciebie, moja droga syrenko, za tak wielkie moje oswobodzenie?
- Jestem taka samotna, a chciałabym Fiodorze mieć kogoś, z kim mogłabym dzielić swoje troski, największe sekrety i życie aż do swojej śmierci.
-Bardzo się cieszę moja droga syrenko, a jak masz na imię?
-Fiona-odpowiedziała pełna nadziei, że odnajdzie w końcu wymarzonego partnera syrenę.
-Jakie masz piękne imię…Fiona-rzekł zdumiony Fiodor. Pozwól, że poprowadzę Cię po miejscach, gdzie nikt jeszcze nie dotarł.
-Dobrze Fiodorze-zgodziła się bez zastanowienia Fiona-Popłyńmy tam, gdzie nikt z Nas jeszcze nigdy nie był.

Fiona i Fiodor popłynęli het przed siebie. Między nimi zawiązała się ogromna przyjaźń. Rozumieli się bez słów, dzielili się ze sobą największymi sekretami. Fiodor pokazał je przepiękne korytarze,  których barw nie sposób jest zapomnieć. Przepiękne widoki roślinności, która nieznana porastała największe głębiny oceanu wywołała ogromne zaskoczenie u młodej Fiony, ze postanowiła, że Fiodor zostanie jej mężem na dobre i złe chwile.
3

W pałacu gdzie mieszkała młoda Fiona rozległ się ogromny hałas.
-Moja córka wychodzi w końcu za mąż!-słychać było radość matki Fiony, Filemony.
Przepiękne było wesele młodej pary syren. Fiona miała welon uszyty z najdelikatniejszych wodorostów, które okalał jej przecudnie czarne włosy.
Ogon lśnił czystym żywym srebrem, z niezwykłego wzruszenia. Starsze siostry Fiony pogratulowały swojej młodszej siostrze wyboru swojego partnera i wszystkie syreny żyły długo i szczęśliwie.

„bajka o kotku Mruczku”

Na ciepłym kocyku, koło piecyka, leży kotek malutki, który cichutko sobie mruczy. Obok niego stoi niewielka miseczka, na której widnieją literki z jego imieniem:” Mruczek”. Mała dziewczynka o imieniu Wanda codziennie rano wstaje i daje mu jedzonko przepyszne, które kotek chętnie zjada. Na ścianie zegar wybija godzinę siódmą rano. Kotek do swojej malutkiej miseczki zagląda, a w niej łakocie  jak zawsze o tej samej porze. Po chwili miseczka jest pusta i  kotek nadal jest głodny. Dziewczynka uśmiecha się czule do swojego ukochanego pupilka, delikatnie go głaszcząc po grzbiecie. Kotek zaczyna się łasić do niej, będąc uradowany.
- miał-miał!- zamiauczał kotek do dziewczynki
- co mój koteczku, chciałbyś jeszcze coś zjeść? –zapytała Wanda.
-miał-miał!- odpowiedział z pełnym przekonaniem Mruczek.
-dobrze, zaczekaj tutaj chwilkę, zaraz przyjdę do Ciebie- pójdę tylko do kuchni po Twoje jedzenie.
Kotek  cierpliwie czekał na swoją dokładkę przepysznego dania. Długo nie czekając, miseczka napełniona  była jego ulubionymi rybnymi kosteczkami.
- a teraz pójdziemy się troszkę pobawić, mój kotku kochany- rzekła dziewczynka.
Kotek rozleniwiony, wyciągnął ku przodowi swoje malutkie łapki i po chwili poszedł za dziewczynką do jej niedużego pokoiku. Kotek bawił się kolorowymi piłeczkami, miauczał wesoło okazując swoją radość.
- Dalej Mruczku, biegnij po piłeczkę- zawołała mała Wandzia, widząc, że kotek nagle stracił ochotę na zabawę…
Mały kotek zamiauczał i  zniechęcony kolorową zabawką poszedł położyć się na swój cieplutki kocyk. Dziewczynka już więcej nie nalegała aby kotek biegał za piłeczką, bo zrozumiała, że może być znudzony ciągłą zabawą. Miała nadzieję, że później się pobawi.

2

Zadzwonił do drzwi od mieszkania  pewien mały chłopiec. Był to przyjaciel Wandy. Miał na imię Paweł. Dziewczynka mu otworzyła drzwi i po chwili razem poszli do jej pokoiku odrabiać lekcje z matematyki. Mały kotek zainteresował się chłopcem i wstał ze swojego kocyka. Miał on pewne obawy co do gościa, który tak nagle odwiedził ich w domu. Poszedł do pokoiku, gdzie przebywał Paweł wraz z jego panią i  zamiauczał donośnie.
- nie bój się o mnie mój drogi  Mruczku- my tylko lekcje razem odrabiamy.
- miau-miau!-zamiauczał cicho kotek i wyszedł z pokoiku.
W pewnym momencie chłopiec bardzo się rozzłościł na Wandę, bo nie potrafiła rozwiązać prostego zadania z matematyki. Dziewczynka się popłakała i wyszła z pokoju. Podeszła do kocyka gdzie leżał kotek. Mruczek widząc zasmuconą Wandę bardzo się zmartwił i zapiszczał ze smutkiem. Wtulił się w swoją panią.
- miałeś rację kotku-odparła zrezygnowana dziewczynka-mój najlepszy kolega z którym chodzę do jednej klasy, nie potrafił zrozumieć tego, że ja mogę czegoś nie wiedzieć odrabiając swoje lekcje z matematyki. Nie mogłam rozwiązać pewnego równania matematycznego, a on na mnie przeraźliwie krzyknął. Odtąd zawsze będę Cię słuchała i przestanę się kolegować z Pawłem- dziękuję Ci za to, że jesteś ze mną w tych trudnych chwilach  mój kochany Mruczku.
- miau-miau!-miau-miau!- zamiauczał głośno mały kotek.
*****
Odtąd Wanda nie wierzyła już w to, że w swojej klasie  odnajdzie prawdziwego przyjaciela, który mógłby pomóc w odrabianiu lekcji i zrozumieć jej jakiekolwiek słabości.

Cz 4) Peppa i jej pierwsza podróż samochodem

Tatuś świnka, mama świnka i Peppa wstali dzisiaj bardzo późno, ponieważ mały Wojtuś nie mógł dzisiaj zasnąć przez całą noc. Bardzo płakał, bo bolał go brzuszek.  Peppa wraz z mamą i tatusiem  uspokajali małą świnkę w ciągu całej nocy i przez to nie byli w ogóle wypoczęci.
- mamusiu!- zawołała Peppa -Czy mogłabym jeszcze zostać w łóżku?
- Nie ,  skarbie, zaraz będzie śniadanie, a później pojedziemy w wielką   podróż – rzekła mama świnka.
- A gdzie będziemy jechać?- spytała niedospana.
- tatuś  świnka zabiera nas na wielką wycieczkę nowym samochodem, który kupił od Pana Kota.
- ojej!- zawołała świnka-jak ja się cieszę. Jeszcze nigdy nie jechałam samochodem mamusiu.
- To będziesz miała okazję dzisiaj pojechać,  kochanie- chrumknęła czule Mama Peppy.
Po zjedzeniu obowiązkowego śniadania, świnka Peppa i cała jej rodzina wyruszyli w cudowną podróż samochodem. Jechali przez najpiękniejsze lasy, po szerokich drożynach, czując się świetnie w swoim nowym samochodzie. Tatuś świnka dbał o to aby jego żona, córka i mały synek  mieli wygodę i byli szczęśliwi. Bardzo ich kochał. Nie wyobrażał sobie życia bez nich. Peppa  patrzyła w okna samochodu z wielkim zdumieniem, podziwiając każdy budynek, pagórek, kwiatek rosnący gdzieś  na łące, motylki, które swoimi skrzydełkami dotykały szyby i prowadziły swój prześliczny taniec. Wszystko to bardzo cieszyło małą Peppę, a mama świnka  wiedziała, że dzięki tej podróży samochodem jej córka odwiedzi wiele pięknych miejsc, o których  istnieniu jeszcze nigdy dotąd nie miała pojęcia.
- Mamo, Wojtuś chyba zasnął- stwierdziła Peppa-trzeba go przykryć jakimś kocykiem.
Mama świnka wyjęła z torby niebiesko- szary koc, którym okryła śpiącego Wojtusia. Mały braciszek Peppy słodziutko spał, delikatnie chrapiąc. Mama świnka proponowała to samo swojej córeczce aby choć trochę odpoczęła.  Nagle Peppa zauważyła, że na środku  drogi leży nieruchomo mały ptaszek. Tatuś świnka szybko zwolnił  i zatrzymał samochód. Mama świnka i Peppa wyszły z pojazdu i podbiegły do ptaszka.
- Co się dzieje drogi Ptaszku?- spytała czule Peppa- widzę że nie możesz się poruszać.
- mam złamaną  jedną łapkę I  skrzydełko ,nie mogę ani fruwać ani chodzić…pomóżcie mi!-rzekła przerażona ptaszyna.
-Oczywiście, że Ci pomożemy- odparła stanowczo mama świnka.
- Peppo, kochanie, przynieś z samochodu odrobinkę wody, aby ptaszek mógł się trochę napić bo na pewno jest  biedak spragniony- rzekła zatroskana mama świnki Peppy
Mała świnka  niewiele myśląc poszła do samochodu i przyniosła świeżą wodę z plastikowej butelki, wlała ją do malutkiej miseczki i napoiła osłabionego ptaszka.
- Nie możemy Ciebie tak zostawić tutaj, na samym środku drogi- stanowczo oznajmiła Mama Peppy.
Peppa wzięła małego ptaka na ręce, przytuliła go do siebie i wraz z mamą świnką poszła do samochodu. Ptaszyna bardzo cierpiała z bólu. Każda próba poruszenia łapką czy skrzydełkiem kończyła się donośnym piskiem. Mama świnka w apteczce samochodowej miała kawałek bandaża, którym zrobiła opatrunek cierpiącemu boleśnie ptaszkowi.
Teraz mały ptak był spokojniejszy i czuł się bezpiecznie wśród swoich nowych przyjaciół świnek. Niczego mu nie brakowało, miał pod dostatkiem wody i jedzenia, a domek świnek, który stał na wzgórzu stał się także jego domem. Peppa codziennie go karmiła, trzymając go w klatce, którą w ciągu dnia otwierała. Ptaszek w ciągu dnia mógł sobie fruwać po całej okolicy, bawić się z innymi mniejszymi, bądź większymi od siebie ptakami, a w nocy był w dużej klatce, w której miał przepyszną wodę, której nigdy mu już nie brakowało.
*********
Każda chwila, którą Peppa spędziła jadąc  samochodem  na długo pozostała w jej pamięci, a tej   nocy wraz z Wojtusiem i małym pokrzywdzonym ptaszkiem śniła o swojej nowej ekscytującej podróży własnym autem , gdzie przemierzała  wspaniałe krainy, w których mieszkały  jej spełnione marzenia, by móc być kochaną świnką i zawsze każdemu pomagać w jego wielkiej potrzebie...

















CZ 5  Peppa i wycieczka do zoo

Mama świnka i tata świnka  wstając z samego rana poszli do pokoju obudzić Peppę i Wojtusia.
- wstajemy kochani! Dzisiaj jest wyjątkowy dzień!
-ale tatusiu, mamo jeszcze jest wcześnie….- odpowiedziała zaspana Peppa
- słoneczko już dawno wstało i już czas abyście też wstali- rzekła Mama  świnka.
- no dobrze…już wstajemy- chrumknęła Peppa.
Dzisiejszy dzień miał być wspaniały i udany dla rodziny świnek. Co roku obchodzili święto zwierząt i  szli do ogrodu zoologicznego, aby zobaczyć inne zwierzątka. Peppa bardzo lubiła ten ogród, bo mogła się tam bawić z innymi, rozmawiać, poznać nowych przyjaciół.  W zoo czuła się szczęśliwa  i nie była  samotna a z małym braciszkiem Wojtusiem nie miała tematu do rozmowy, ponieważ jeszcze nie mówił, tylko sobie gaworzył. Mama świnka wzięła do zoo  kiść bananów dla małp i kilka niedużych rybek dla fok. Był to jedyny dzień w roku, kiedy można było karmić zwierzęta w zoo. Peppa wzięła od mamy jednego banana i pobiegła do jednej z małpek, które były w  jednej z metalowych klatek.
- Proszę droga małpko, zjedz sobie banana- uśmiechnęła się Peppa.
- dziękuję świnko- rzekła na to małpa wyciągając swoją dłoń w kierunku pysznego owocu.- bardzo lubię banany. Mogłabym je jeść codziennie i nigdy nie miałabym ich dość- zaśmiała się szczerząc swoje białe zęby.
- bardzo się cieszę i polecam się na przyszłość- chrumknęła Peppa. A  teraz idę do fok aby dać im trochę świeżych rybek. Do widzenia małpko.
- Do zobaczenia Świnko…!

Peppa nie zwlekając z wizytą u fok, udała się w kierunku sztucznego zbiornika wodnego, gdzie całkowicie swobodnie pływały sobie te urocze zwierzęta. Peppa jak co roku rozmawiała z nimi podczas gdy one ukazywały swój przepiękny taniec , co rusz wynurzając się z wody  i zanurzając pod wodę. Mała świnka bardzo chciała nauczyć się tej niesamowitej sztuki pływania, chociaż bardzo bała się wody, bo za każdym razem kiedy tylko do niej weszła wydawała jej się być zimna. Peppa wzięła dwie rybki i nakarmiła nimi dwie foki, które akurat przypłynęły do brzegu zbiornika. Były one bardzo uradowane smakołykiem, który przyniosła im  świnka i chciały jeszcze więcej. Po chwili przy brzegu pojawiły się inne foki i prosiły swoim piskliwym głosikiem o to aby Peppa dała im chociaż po jednej rybce.
-nie bójcie się…starczy dla was  wszystkich!- zapewniała  mała świnka. Moja mamusia ma jeszcze trochę rybek więc dam  każdej po jednej rybce.
Peppa poszła do mamusi oznajmić, że urocze foki są bardzo spragnione rybek. Mama dała ostatnie trzy sztuki tych wspaniałych smakołyków .
-Niestety mam tylko trzy rybki, więc musicie się podzielić między sobą- rzekła  świnka.
- dziękujemy Peppo! – odpowiedziały jednogłośnie foki, które znajdowały się tuż przy brzegu.
Była to bardzo stara już foka Nala  i jej najmłodsza córka Ala. Obie  miały ogromny apetyt na rybkę i dlatego też podpłynęły pod sam brzeg wodnego zbiornika, aby skorzystać z okazji że Peppa ma takie smakowitości. Peppa zajrzała do  swojego plecaka i ku wielkiemu zaskoczeniu zobaczyła, że nie ma swoich kanapek, które przygotowała jej mama świnka, zanim wyszły do zoo.
-mamusiu!- rzekła zasmucona Peppa- ja nie mam co jeść. Nie wzięłam ani jednej kanapki, które mi przyszykowałaś…
- nie przejmuj się kochanie- odparła mama świnka. Po prostu zapomniałaś zabrać je z domu.
Byłaś tak przejęta innymi zwierzętami w zoo, że nie pomyślałaś o sobie.  Nie raz kochanie tak jest, że chcielibyśmy pamiętać o wszystkim ale kiedy cieszymy się z czegoś tak mocno, jak Ty z wycieczki do zoo, to nic po za tym nie  jest ważne.
-rozumiem mamusiu!- rzekła Peppa. A ja teraz jestem sama głodna i nie mam swoich ulubionych kanapek.
- o….!- zawołała Mama  świnka. Mam jeszcze jednego banana, którego nie dałaś małpkom. Weź zjedz go kochanie. Zaspokoisz  na razie swój ogromny głód, a jak wrócimy do domu to wtedy zjesz kanapki które zostawiłaś.
- Dobrze mamusiu...- chrumknęła Peppa. Chociaż nie lubiła bananów, to będąc bardzo głodną świnką, zjadła go z największą przyjemnością. Odtąd zawsze kiedy wychodziła z mamą świnka do sklepu, prosiła o kiść tych przepysznych owoców.
Zbliżał się już późny wieczór. Tata świnka siedząc  wraz z mamą świnką w kawiarence i  pijąc sok w szklance z udekorowaną cytryną i słomką oznajmił, że pora wracać do domu.
Wojtuś bardzo płakał, bo nie chciał wracać. Peppa przytuliła go do siebie i pocieszyła z największym współczuciem.
- nie martw się Wojtusiu, wrócimy za rok do tego pięknego zoo…
Wojtuś przestał płakać i się uśmiechnął, jakby chciał coś powiedzieć swojej starszej siostrze.
Z jego malutkiego pyszczka Peppa po raz pierwszy usłyszała  niewyraźnie zioo…
****
Kiedy  rodzina świnek powróciła do domu, to przy wspólnej kolacji wspominali  ten cudowny dzień pełen wrażeń, gdzie  biedna głodna Peppa nie mogąc zjeść swoich ulubionych kanapek zrobionych przez mamę świnkę, zmuszona była polubić  banany. Wszyscy się śmiali z małej świnki. Ona sama zrozumiała, że należy także pamiętać  o sobie a nie tylko o innych, którzy  są spragnieni najlepszych smakołyków. Było  to dla niej doskonałą nauczką na przyszłość…..