Moje forum

Witajcie


Moje samopoczucie jest obecnie bardzo zmienne. Odczuwając euforię do kreatywnego działania zaczynam co prawda pisać wiersze, ale nie jest to takie proste jeśli chodzi o pomysł. O czym można pisać? Zastanawiam się nad tym i po namyśle udaje mi się coś sklecić, le wena odchodzi i przychodzi, nie jest stabilna do tego stopnia żeby mnie to pochłaniała. Od tamtego czasu, kiedy sztuka była moją największą pasją, co do wierszy i bajek dla dzieci, tak obecnie piszę stosunkowo mało. Ale zawsze mam taką nadzieję że powrócę do tego co się zwie moim natchnieniem, bo czułem się z tym dobrze mogąc ukazywać swoje uczucia i emocje, jakie są we mnie dzień po dniu.
Muszę się skupić na pisaniu wierszy, bo takie zajęcie jest bardzo satysfakcjonujące i daje dużo radości i motywacji do tego, żeby działać z sensem... Jeśli piszesz wiersze, to możesz na tym forum podzielić się, jeśli chcesz. Jest to także doskonałym sposobem na to, aby komuś pomóc jakimś ciepłym słowem płynącym z samego serca, ciała i duszy...

Zamierzam wkleić swoje nowe dzieła... Jest teraz okres świąteczny więc czasu nie będzie za wiele ale znajdę czas na to aby w końcu moje forum było ciekawsze i wzbogacone w treść...
Pozdrawiam wszystkich odwiedzających moje forum i trzymajcie kciuki za  moją motywację co do pisania...

Wesołych Świąt Bożego Narodzenia dla wszystkich, którzy zmagają się ze swoimi emocjami...

Moja psychoza trwała ponad dwa lata, ze względnym polepszeniem się stanu, jeśli chodzi o objawy wytwórcze. Wszystko to było spowodowane silnym stresem, wielokierunkowym, zarówno napędem na wszystko co się zwie motywacją  w połączeniu z destrukcyjnym stresem, który uruchamiał się w chwilach kiedy nie potrafiłem czemuś sprostać. Dodatkowo cały ten psychotyczny stan spowodowany był kwasicą oddechową, która rozwinęła się pod wpływem mechanizmu hipowentylacji. Hipowentylacja doprowadziła do niedotlenienia mózgu i ostrych zaburzeń psychiatrycznych. Miałem zupełne odrealnienie, omamy słuchowe, halucynacje wzrokowe i różne dziwactwa przypominające demonstracyjne zachowania. Po tym okresie, czyli ustąpieniu objawów wytwórczych doszło do depresyjnych stanów, silnego wycofania z życia społecznego, a także lęku i apatii. Obecnie jakoś funkcjonuję ale tylko w domu i jest to raczej jeden wielki pozór, bo tak naprawdę nie mówię nic o tym co się ze mną dzieje nikomu w domu, o swoich obawach związanych z przyszłością, jak będę już sam jak palec bez rodziny. U mnie w domu każdy żyje chwilą, dniem. W pewnym stopniu zmieniłem schemat swojego życia bo nie zalegam już całymi dniami w łóżku nie mając żadnej motywacji do działania tylko działam i to powoduje że nie myślę o psychozie, i tym wszystkim co kiedyś przeżyłem Teraz liczy się to co jest tu i teraz i moja beznadziejna przyszłość, brak jakiejkolwiek egzystencji w swoim dalszym życiu, planów, konkretnych dążeń, marzeń czy celów... Czy ktoś miał bądź ma podobnie?
Pozdrawiam ciepło

Chciałbym w tym poście napisać o edukacji osób, które doświadczają  problemów ze słuchem. Jest to zagadnienie szczególnie istotne, ponieważ ludzie z taką niepełnosprawnością chcą poznawać świat i się z nim komunikować. Jest wiele szkół, do których chodzą osoby głuche i  uczą się na takich samych zasadach, co osoby zdrowe. Jest to w pewnym sensie dobre rozwiązanie dla tych osób, bo przebywanie w klasie z osobami, które nie mają problemów ze słuchem daje szansę na lepszą komunikację, możliwość poznania języka, jakim się większość grupy posługuje. Jednak moim zdaniem sama edukacja powinna przebiegać nieco inaczej z uwagi na sam fakt, że dla tych osób jest dużym utrudnieniem rozumieć to co mówi nauczyciel. Dlatego też w szkołach powinny być specjalne artykuły edukacyjne, ułatwiające w znacznym stopniu komunikację i możliwość uczenia się. Poza aparatem słuchowym, powinny być specjalne sprzęty audiowizualne, które
w znacznym stopniu umożliwiają rozwój wyobraźni i intelektu, co korzystnie wpłynęło by na wyniki w nauce. Co o tym sądzicie? Macie jakieś sugestie. Jeśli tak to zapraszam do dyskusji i wymiany poglądów na ten temat.

Witam

Dokładnie cztery lata temu miałem stwierdzoną nerwicę histeryczną, pod nazwą mieszanych zaburzeń dysocjacyjnych konwersyjnych.
Przestałem chodzić, miałem różne głosy wynikające z silnej przeczulicy słuchowej, napady lęku panicznego. Nie potrafiłem współgrać z otoczeniem, nic mnie nie interesowało, co dzieje się w rodzinnym gronie. Miałem ataki, które polegały na tym, że całe ciało mi drżało, rzucałem się w łóżku do tego stopnia, że mało co się nie porozbijałem. Słyszałem uporczywe głosy lekarzy z różnych specjalizacji, tworząc w tym samym czasie różne kody choroby na którą w ogóle nie chorowałem, a sądziłem wtedy, że na nią choruję. Miał być to Wilson.
Kiedy poszedłem do szpitala psychiatrycznego, to zacząłem chodzić pod przymusem pielęgniarek. Później pojawiła się agresja skierowana na otoczenie, że sanitariusze wiązali mnie w pasy, miałem też halucynacje związane z moją całą rodziną, nawet ze zmarłą babcią, która miała być matką lekarza ordynatora oddziału.Pojawiły się także dziwaczne zachowanie, na przykład lizanie szyb od drzwi, różne niezrozumiałe dla innych gesty rękami i głową. Wydawało mi się nawet, że przeżyłem śmierć kliniczną na oddziale psychiatrycznym, że dawali mi zastrzyki śmierci, aby mnie zabić, a po nich było tylko odtrucie organizmu z silnych toksyn, jak to mówił lekarz specjalista neurolog. Miałem ogólnie rzecz biorąc przeniesienie lekarzy z całego świat, którzy próbowali mnie diagnozować, wspierać psychicznie, obiecywali mi operacje na choroby, których nie miałem a byłem przekonany o tym, że je mam i że są groźne. Jednak po długotrwałym leczeniu psychiatrycznemu wyleczyłem się z tego, przeszły mi głosy jak i halucynacje. Jednak teraz mam zubożenie wypowiedzi, czuję to,że wycofuję się z życia społecznego, mam niechęć do wszystkiego, apatię, brak swojej własnej woli, i niemożliwą do zniesienia anhedonię, która polega na tym, że nie jestem w stanie odczuwać żadnej przyjemności z życia. Wszystko okazuje się być bierne, nieokiełznane,pozbawione wyrazu. W kontakcie słownym jest tak, że mało się wypowiadam, czuję duże ograniczenie we własnych wypowiedziach, nie mam już euforii jak dawniej, tylko dysforię, stany złości na siebie i na cały świat.

hija

nazywam się jacek kamiński mam 23 lata
interesuje się mangą, anime i grami, interesuje mnie też duchowość i psychologia. Obecnie studiuje filologie angielską jestem na 3 roku.