Moje forum

„bajka o kaczuszce”

W pewnym niedużym jeziorku żyła sobie malutka kaczuszka koko.  Była ona jedną z najmłodszych córek Kaczki Berty która miała aż siedmioro innych dzieci. Pewnego razu w miasteczku Dobrowo,  gdzie znajdowało się jeziorko zorganizowano konkurs na miss spryciarza. Kaczuszka koko, najmłodsza i najzwinniejsza, miała ogromne szanse na to aby wygrać owe zawody i  Być największą dumą dla swojej mamy Berty. Zebrały się tłumy różnych zwierzątek z całego osiedla. Pieski, misie, jeże i ptaki. Każde z nich miało swój osobisty spryt, który dawał im równe szanse na wygraną i osiągnięcie tytułu miss Dobrowa.
Koko była bardzo wrażliwą kaczuszką i nie wierzyła w swoją wygraną, pomimo tego, że zawsze szybko pływała. Jednak pod namową swojej Mamy Berty zdecydowała się wystąpić w tym wspaniałym konkursie. Przez cały tydzień starała się opanować technikę jak najlepszego pływania po jeziorku, aby być jak najsprytniejszą kaczką spośród innych zwierzątek, które mogły mieć o wiele większy spryt od niej samej. Świadomość tego, że mógłby być ktoś od niej lepszy, doprowadzała do tego że nie mogła myśleć pozytywnie o tych zawodach.

-Koko-nie smuć się-rzekła kaczka Berta-na pewno będziesz najlepsza i wygrasz te zawody-pocieszała ją mama Berta
-Tak chciałabym wygrać ten konkurs i być miss miasteczka, mamo-rzekła Koko. – To jest moje największe marzenie, ale nie wiem czy się spełni.
-Moja droga- odpowiedziała mama Kaczka- to co teraz czujesz to jest absolutnie normalne- ja jak byłam w Twoim wieku to tez chciałam być najsprytniejszą kaczką i wygrać ze wszystkimi zawodnikami, z którymi rywalizowałam i wiesz, udało mi się- Tobie też się uda- musisz w to uwierzyć, kochanie.
-Spróbuję uwierzyć mamusiu-westchnęła cicho Koko.
Zawody miały się odbyć za parę dni, a czas pędził tak szybko, nie stając w miejscu. Koko zdecydowała, że się nie podda i osiągnie swój cel tak jak jej mama, kiedy była w jej wieku. Koko zdecydowała, że się nie podda i osiągnie swój cel tak jak jej mama, kiedy była w jej wieku. Całymi dniami i nocami pływała, zanurzając się w jeziorze, a każde najdrobniejsze nawet niepowodzenie  było dla niej mobilizacją do tego, aby jeszcze bardziej ulepszać swoją sztukę, dzięki której będzie mogła wygrać i być tą jedyną, najsprytniejszą Koko w całej okolicy.
Pomagały jej trzy starsze siostry: Kina, Figa i Basia, które przez te ciężkie dni walki o sukces były przy niej, przez co Kaczuszka Koko nabierała pewności, że uda jej się pokonać największe swoje wątpliwości.


2

Nadszedł dzień zawodów. Ogromny gwar zapanował w miasteczku Dobrowie. Każde zwierzątko było przygotowane na swój sposób do tego aby wygrać ten konkurs. Jeże rywalizowały w szybkim chodzeniu, duże misie toczyły walkę o to kto jest sprytniejszy w jedzeniu, zaś ptaki  konkurowały ze sobą w zawodach latania. Koko płynąc szybkim tempem przez jeziorko, wierzyła, że osiągnie swój wymarzony cel i będzie pociechą dla swojej ukochanej mamy. Nagle nie wiadomo skąd z jeziora wypłynął aligator, który przepełniony złością z powodu głodu,  Zablokował drogę małej kaczuszce.
-nie popłyniesz dalej!-zagroził aligator-jestem bardzo zły i głodny- potrzebuję szybko coś zjeść. Czy nie wiesz Kaczuszko czym mógłbym zaspokoić swój straszny głód?
Koko wiedziała, że nie może zostawić tak głodnego aligatora, samemu sobie i postanowiła że mu pomoże zaspokoić ogromny jego apetyt. Liczyła się z tym, że właśnie trwają zawody i może nie osiągnąć swojego tytułu miss najsprytniejszej kaczki. Jednak wiara w to, że może komuś dopomóc w trudnej walce o byt aligatora była dla niej najważniejsza.
-Drogi aligatorze-rzekła uśmiechając się Koko- tutaj w jeziorku znajdziesz wiele dużych ryb, które pozwolą Ci zaspokoić Twój apetyt.
-dziękuję Ci bardzo moja Ty wspaniała kaczuszko- rzekł uradowany aligator-teraz już nie będę się złościł na nikogo-jestem tak głodny a nie wiedziałem  gdzie mogę znaleźć jakieś jedzenie.
Jestem tutaj od niedawna w tym  Jeziorze i nie znam go na tyle żeby móc cokolwiek upolować.
- Nic się nie stało drogi aligatorze-odpowiedziała Koko-wybacz mój aligatorze, ale bardzo się spieszę-biorę udział w zawodach na najsprytniejszą miss Dobrowa.
-Powodzenia Koko.
Już wszyscy pokazali swój najlepszy spryt, jaki posiadali. Teraz nadszedł czas na Koko.
-Dalej Koko!- zawołała Kaczka Berta -uda Ci się kochanie, płyń czym prędzej do brzegu.
Koko niewiele myśląc ruszyła przed siebie, z Całych  sił  popłynęła jak szybko zdołała.
Wszyscy zdumieni jej szybkością i wielkim sprytem zaczęli jej bić brawa. Rozległa się wrzawa, którą słychać było w całym miasteczku. Wkrótce ogłoszono wyniki. Okazało się że wygrała najmłodsza zawodniczka ze wszystkich uczestników, zwinna Koko. Obok niej drugie miejsce zajął jeż o imieniu Filemon, a na trzecim sokół Franek.  Nastał czas na zabawę po trudnych zmaganiach o tytuł miss Dobrowa. Wszyscy tańczyli i śpiewali. W Dobrowie zapanowało szczęście. Nikt się nie smucił, każdy był zadowolony ze swojego sprytu. Nie było przegranej. Każdy był wyjątkowy w swoim własnym sprycie.
Odtąd Koko była szczęśliwą kaczuszką. Mama kaczka była z niej bardzo dumna, że najmłodsza jej córka osiągnęła swój upragniony sukces.

„Przygody świnki peppy”

Cz.1) Peppa i biwak.

Było piękne, słoneczne popołudnie. Na wzgórzu niedaleko niewielkiego domu mieszkała cała rodzina świnek: mama świnka, tatuś świnka, mały George i Peppa. Wszyscy szykowali się na biwak, który miał być zorganizowany nieopodal domu w lesie. Mama świnka ugotowała jajka, upiekła przepyszne ciasto z truskawkami, zaś tatuś świnka ugotował wyśmienitą zupę z owoców leśnych. Peppa jak zwykle kąpała się w błocie blisko domu i nie myśląc o  tym, że rodzina na nią czeka śpiewała sobie, donośnie chrumkając .

-Peppo!Peppo!-rzekła mama świnka-już wyruszamy na biwak!-chodź czym prędzej-czekamy tylko na
 Ciebie kochanie.
-Dobrze mamusiu świnko-odpowiedziała Peppa-już idę.
 Peppa zawiedziona tym, że musi zakończyć tak świetną zabawę w błocie ze smutkiem  zachrumkała i Szybko pobiegła do reszty rodziny. Dumny tatuś świnka wyruszył pierwszy, niosąc ogromny sagan z zupą owocową, mama świnka  trzymała w rękach torbę z jajkami  i ciastem. Tylko Peppa i jej młodszy braciszek George, trzymali się razem za rękę i szli przed siebie oglądając  wspaniałe widoki lasów iglastych, które okalały całe wzgórza. Kiedy dotarli na miejsce, rozłożyli  swoją całą wałówkę i przystąpili do jedzenia. Niedaleko miejsca gdzie spędzali swój biwak siedziała  sobie samotna Pani  Kózka, która nie mogąc odnaleźć drogi do swojego domku  była bardzo zaniepokojona.
-Kózko- rzekła śmiało Peppa-przyłącz się do Nas! -znajdzie się także miejsce dla Ciebie-pewnie jesteś
 bardzo głodna -mamy tutaj mnóstwo jedzenia.
-bardzo chętnie się przyłączę do Was, moi kochani przyjaciele-jesteście bardzo mili, że chcecie mnie
zaprosić na biwak.
-Cała przyjemność po Naszej stronie Droga Pani Kózko.
Wszyscy jedli z wielkim apetytem przyrządzone potrawy przez mamę świnkę i tatusia świnkę. Kiedy tak sobie siedzieli i cieszyli się słonecznym dniem, nagle ukazała się na niebie ogromna deszczowa   chmura.
-Ojej-rzekła zmartwiona Peppa-chyba będzie padać!
-tak kochanie-odpowiedziała mama świnka-będziemy musieli się gdzieś szybko schować, bo całkiem
przemokniemy .
Tatuś świnka zawsze potrafił przewidzieć pogodę i już przyzwyczajenia miał przy sobie parasolkę.
Po chwili deszcz zaczął bardzo intensywnie padać .
-Nie martwcie się niczym-szybko, pod parasol! -wszyscy się zmieścimy.
-a tak miało być dzisiaj ładnie, mamo- chrumknęła Peppa- cały Nasz biwak poszedł na marne!
-Nie martw się kochanie-odparła mama świnka-jeszcze nie raz będzie ładna pogoda i  nadarzy się
okazja, abyśmy zrobili sobie biwak-chodźmy do domu ,już robi się późno- pora na kolację.
 Wszyscy wrócili do domu, zawiedzeni pogodą. Peppa   długo rozmawiała z tatą  o tej niezwykłej przygodzie  i zmęczona  zasnęła.

2
Nazajutrz  było już pięknie cały dzień. Peppa  obudziła swoich rodziców i szczęśliwa powiedziała:
-Tatusiu, mamusiu, wstawajcie!- jest śliczny dzień!- może dzisiaj pójdziemy na biwak?
-Ależ Peppo, przecież jest jeszcze wczesna godzina- chce Nam się jeszcze spać-zachrumkała mama
świnka-poczekaj z George’ m  aż będzie widno-wówczas przyszykujemy się i pójdziemy na Nasz wymarzony biwak do lasu. W samo południe, po lekkim śniadanku niewiele czekając, cała rodzina świnek wyruszyła do lasu. Tym razem niedaleko leśnej polany siedziała Pani Kot. Właśnie skończyło jej się mleko, a jej malutkie dziecko kotek nie miało co jeść na śniadanie.
- Witaj Pani Kot-rzekła Peppa –przyłącz się do Nas a Twój synek kotek nie będzie głodny i Ty też zjesz
Z Nami.
-bardzo Wam dziękuję kochani- nie wiem co bym zrobiła- miauknęła Pani Kot- skończyło mi się
właśnie  świeże mleko, a nie miałabym  jak nakarmić swojego małego Kotka.
Wszyscy jedli wspaniałe potrawy. Tym razem mama świnka wzięła na biwak świeże mleko, banany, pomidory i truskawki, które każdemu smakowały. Nikt nie żałował pogody. Wszyscy byli bardzo szczęśliwi, bo biwak się w końcu udał. Pani Kot mogła nakarmić swoje dziecko kotka , dzięki wspaniałej serdeczności  rodziny świnek.
***
Peppa kładąc się z braciszkiem spać, miała przepiękne sny i już nie czuła się zawiedziona, że nie udała się ich wspólna, rodzinna wyprawa.





Cz 2 Peppa i grzybobranie


Była pogodna jesień. Za oknem słoneczko świeciło swym ślicznym blaskiem. W powietrzu unosiło się przepiękne babie lato. Peppa i jej młodszy brat Wojtuś, wstali dzisiaj bardzo wcześnie rano, zanim wstali ich rodzice. Mama świnka w raz  z tatą świnką, szykowali się z zamiarem  pójścia na grzyby do pobliskiego lasu. Pogoda miała być dzisiaj wspaniała więc szkoda było by siedzieć bezczynnie w domu.
- mamusiu, mamusiu! –zawołała Peppa. – Pójdziemy dzisiaj na grzyby?
-Oczywiście kochanie, tylko zjemy jakiś posiłek, weźmiemy wiaderka i  wyruszymy w las-zachrumkala wesoło mama świnka. Tatuś świnka czuł się dzisiaj bardzo źle, gdyż bolała go głowa i postanowił, że zostanie w domu.
-Idźcie dzisiaj sami do lasu-odparł  Tata świnka. –Ja zostanę i się jeszcze położę do łóżka.
-tatusiu-rzekła Peppa.- A nie będziesz się czuł samotny?
- nie martw się kochanie-bawcie się dobrze i przynieście dużo grzybów do domu.
Peppa niewiele myśląc wzięła swoje malutkie wiaderko i wyszła z domu jako pierwsza. Mama świnka biorąc małego Wojtusia za rękę, wyruszyła za nią w kierunku gęstego lasu. Na drodze, niedaleko przepływającej rzeki, Peppa zauważyła, że w trawie siedział bardzo smutny Pan jeż. Podeszła do niego zmartwiona.
-Dzień dobry Panie Jeżu, dlaczego jest pan taki smutny pomimo tak ładnej pogody?
- Ach Peppo- odparł zupełnie zrezygnowany. Kiedy zmęczony zasnąłem zobaczyłem, że bardzo się oddaliłem od swojego domku. –Nie wiem co począć, bo mam bardzo osłabione łapki od wczorajszej, bardzo długiej wyprawy, kiedy poszukiwałem swojego małego jeżyka, który gdzieś mi się zgubił. –teraz nie wiem gdzie on jest, a ja sam nie czuję się najlepiej.
-Może jest gdzieś w lesie…?-odparła zatroskana świnka Peppa.
-Nie wiem, świnko. Czy mogłabyś mi pomóc?-spytał pełen nadziei Pan Jeż.
-Oczywiście że Panu pomogę. Idę właśnie do lasu wraz  z mamusią i młodszym bratem na grzybobranie więc będę się rozglądać za Pana małym synkiem.
-Dziękuję skarbie- rzekł Pan Jeż.-Będę Ci bardzo wdzięczny.











Peppa niewiele myśląc wyruszyła do lasu i zaczęła się zastanawiać, gdzie mógłby się podziać synek Pana Jeża. „Co mogło się z nim stać? Gdzie poszedł? A jak cos mu się stało?”-myślała uporczywie o małym Jeżyku. Takie zamartwianie się sprawiało, że grzybobranie nie było przyjemnością  dla Peppy. Po chwili mama świnka spytała zaniepokojona milczeniem swojej córeczki.
-co się stało kochanie? Nic nie nazbierałaś w swoim małym wiaderku!- spojrzała zdziwiona.
-mamusiu, mam duży problem- odpowiedziała Peppa.-Pan jeż nie może odnaleźć swojego synka.
- Nie przejmuj się tym kochanie!-pocieszyła mama świnka zdenerwowaną Peppę.- pomogę Ci szukać małego Jeżyka.-Co Ty na to?
-Świetnie mamusiu!- krzyknęła i  za chrumkała  ochoczo-do dzieła! -On  gdzieś musi być niedaleko.
 Świnka Peppa  przechodząc koło ogromnego rowu i rozglądając się za  synem Pana Jeża, znalazła wspaniały grzyb, o nazwie prawdziwek. Zdumiona  zobaczyła , że obok miejsca, gdzie był  wspaniały okaz z całego grzybobrania, siedzi poszukiwany przez nią mały Jeż.
-To on! To on!-zawołała szczęśliwa Peppa.-Musiał się biedak zgubić i nie wiedział jak trafić do domu.
Mama świnka podbiegła szybko do małego Jeżyka i wzięła go na ręce. Jeżyk bardzo płakał z tęsknoty za swoim tatusiem Jeżem.  Świnki postanowiły   zrezygnować z grzybobrania i pomóc małemu Jeżykowi wrócić do domu. Kiedy Pan Jeż zobaczył swojego małego Jeża, ucieszył się i bardzo wzruszył. Zaczął aż płakać z radości. Podziękował serdecznie swojej wybawicielce Peppe i  wszystkim, którzy pomagali w szukaniu jego ukochanego synka.
***
Peppa przez całą drogę śmiała się i była w  bardzo dobrym nastroju. Pomimo tego, że  prawie nic nie miała  w swoim wiaderku grzybków , to wiedziała, ze dzisiejszego dnia sprawiła dobry uczynek komuś, kto z wielkiej tęsknoty za  dzieckiem mógł w końcu odzyskać  swój upragniony spokój.








Cz. 3) Zakochana Peppa

Jak zwykle o poranku, mama świnka wstała pierwsza aby obudzić resztę rodziny. Peppa nie spała dzisiaj całą noc, tylko rozmyślała o tym, jak by było gdyby poznała jakiegoś przystojnego chłopaka świnkę.
-wiesz co mamusiu- rzekła Peppa  do świnki, która, właśnie przyszła ją obudzić.-tak bardzo chciałabym się zakochać.
- kochanie-odparła mama  świnka-to jeszcze nie pora na to, abyś myślała o tym. Ja kiedy poznałam Twojego tatusia świnkę byłam dorosła, a jak byłam  jeszcze w Twoim wieku, to spędzałam czas na zabawie z innymi świnkami w swoim wieku. Szkoda życia na to, abyś za młodu myślała już o chłopaku śwince-uśmiechnęła się do Peppy, po czym wyszła do kuchni szykując śniadanie. Tatuś świnka był bardzo zaskoczony tym co opowiadała Peppa.
-Powinnaś moja Peppo myśleć o szkole, o zabawie a nie teraz zaprzątać sobie głowę jakimiś chłopakami.
-Ale tatusiu, to jest normalne- zachrumkała Peppa czując się nierozumianą przez swoją rodzinę.
Chciałabym być zakochana tak samo jak Ty  tatusiu w mojej mamie.
-Przyjdzie na to czas- zachrumkał donośnie tatuś świnka- teraz zjedzmy śniadanie.

Po przepysznym śniadaniu Peppa wyszła się przejść w pobliżu domu. Cały czas nękała ja jedna myśl; „ jak to jest być zakochaną świnką…” Idąc polną drogą, napotkała Pana Lisa.
-Witaj Panie Lisie!-rzekła Peppa.- Mógłby mi Pan powiedzieć, jak to jest być zakochanym?
-o!- odparł Pan Lis. Widzę, że ktoś marzy o czymś, o czym nie powinien jeszcze marzyć.
- Dlaczego Panie Lisie?- spytała Peppa. –Przecież ja jestem młodą świnką i mam prawo sobie
Pomarzyć! Nie rozumiem nikogo! Wy wszyscy myślicie, że ja jestem za mała?
-Otóż to droga Peppo- rzekł Pan Lis.-Powinnaś myśleć o tym, żeby mieć dobrych przyjaciół, a jak
dorośniesz to znajdziesz  dla siebie chłopaka…

Zrezygnowana i smutna Peppa wróciła do domu. Nikt jej nie rozumiał, a ona tylko pragnęła być kochaną przez kogoś, kto by spędził z nią miło czas, pobawił się z nią w obfitym błocie, dzielił z nią dobre i złe chwile.

2)

Na drugi dzień była bardzo brzydka pogoda.  Straszna burza powaliła drzewa w okolicy domu, a  Peppa przerażona, leżała w łóżku. Nie wychodziła  nawet spod kołdry, tylko płakała i chrumkała nieznośnie.
-Co   się dzieje kochanie?-spytała zatroskana mama świnka.
-mamusiu, przytul mnie, ja się tak strasznie boje burzy…-odpowiedziała szlochając Peppa.
-już spokojnie moja Ty córeczko, wszystko będzie dobrze. No już….wstań z łóżka i zjedz z nami
 Śniadanie.
Peppa wstała niechętnie z łóżka i poszła do kuchni cała zapłakana i przelękniona.
Tatuś świnka to zauważył i się bardzo zmartwił.
- Nie płacz Peppo. Co się stało, że taka jesteś przestraszona?
- boję się burzy tatusiu.
-zaraz coś zaradzimy. Usiądź i uspokój się.
Tatuś świnka wstał i z niewielkiego pudełeczka mieszczącego się w kredensie, w kuchni wyciągnął mały obrazek, na którym był mały chłopiec świnka. Peppa, kiedy zobaczyła co się znajduje na tym niedużym obrazku, uśmiechnęła się i radośnie  zachrumkała  .
-Tatusiu, jaki to piękny chłopiec świnka-rzekła z przejęciem.
- tak, tak kochanie- odpowiedział Tatuś świnka- to jest obrazek mojego przyjaciela świnki syna. Ma on na imię Alojzy i bardzo chętnie chciałby Cię poznać.
- jak ja się cieszę mamusiu, tatusiu- zachrumkała Peppa.-a gdzie on mieszka?
- Niedaleko lasu, parę kroków od rzeki, która płynie  koło młyna.
-Idę tam mamusiu- rzekła bez zastanowienia Peppa i wyszła z domu.
   

3)
Idąc w kierunku lasu, przypomniała sobie, że bardzo dobrze  nie zna tych okolic. Całe szczęście spotkała na swej drodze Pana Misia.
- Dzień dobry Panie Misiu- przywitała się pogodnie Peppa.
-o…! Dzień dobry Peppo- odpowiedział zdumiony Pan Misiu. –Co porabiasz w tych okolicach?
- szukam swojej miłości- zaśmiała się Peppa.- mieszka niedaleko lasu parę kroków od rzeki, która
płynie koło młyna. –tak mi powiedział mój kochany Tatuś Świnka. Jednak sama tam chyba nie trafię.
-Czy mógłby mi Pan Pomóc, Panie Misiu?
-Oczywiście- odparł Pan Miś- Idź tędy w kierunku tej zwalonej sosny, a na pewno trafisz we właściwe
 miejsce.
- Dziękuję Panu- odpowiedziała Peppa i wyruszyła w poszukiwaniu swojej wielkiej miłości.

Przechodząc  obok zwalonego drzewa sosnowego, zobaczyła z daleka niewielki domek, który Przypominał małe pudełko z dwoma oknami. „to tam mieszka mój ukochany?”-pomyślała sobie w duchu Peppa. Krocząc powolutku w stronę domku, Peppa zaczęła się zastanawiać co powiedzieć chłopcu śwince. Myślała o tym jak on na nią zareaguje, co powie do niej  i czy będzie w ogóle chciał z nią rozmawiać. Jednak Peppa nie poddawała się wątpliwościom i złym myślom i już znalazła się w pobliżu domku. Właśnie chłopiec świnka siedział na polnej drodze i sobie nucił, chrumkając co chwilkę.
-Cześć Alojzy- rzekła Peppa podekscytowana. –Jestem Peppa.
- Witaj, bardzo mi miło cię poznać Peppo.
- Co porabiasz?-spytała zaciekawiona.
-nic takiego, śpiewam sobie tylko…-odpowiedział  niepewnie Alojzy.
-Może razem pośpiewamy?- zachęcała  Peppa.
- czemu nie. Chodź do mojego domu. Tam mam gitarę i będzie można na  niej grać i śpiewać.

-świetnie Alojzy- rzekła Peppa.-Chodźmy- zachrumkała przyjaźnie Peppa.
Przez wiele godzin Peppa i Alojzy śpiewali grając przy tym głośno na gitarze. Świnka Peppa po raz pierwszy poczuła że jest w kimś zakochana i była z tego powodu bardzo szczęśliwa.

"euforia"

Każda emocja inne melodie śpiewa
Jedna poruszy Nasz umysł i odrobinkę rozgniewa
Inna z kolei da Nam nadzieję
W którą człowiek chętnie się odzieje
 
Na kilku strunach wygrywam rytm uczuć
Wsłuchuję się w każdy ich dźwięk, by się lepiej poczuć
Jeden zły  dzień, który pali umysł spragniony
 Niechaj zostanie choć w pustą radość zamieniony
 
Istnieć  goniąc  za sensem bytu?
Myśleć  w chaosie  uciekając stale z błahego zachwytu?
Dając  sobie jedyną ostoję  w złej magii wzruszenia?
Czując niepewności siłę, co  stale wkrada się w moje marzenia?
 
 
Cierpliwie i z niebywałym sensem poruszę swe serce
Zacznę kochać siebie w swojej największej udręce
Nadejdą być może dni ciepłe i  duszę leczące
I wszystko okaże się  dla mnie z lekka niepokojące



"dni swawoli"



Hej rodacy!
piszę do Was po skończonej pracy
cicho wzdycham, zawzięcie tworzę
czy ktoś w mej swawoli mi dopomoże?
 
Nikt już nie czyta słów na wiatr rzuconych
ludzkie serca domagają się chwil upragnionych
w głębi zmysłów rodzi się chęć niebywała:
"dokonać czegoś, by powstała pochwała"
 
Kamienne serca, zastygłe przez czas też znajdą swe miejsce
magiczna siła fantazji rozpanoszy się wielce
dobra energia jak słońce w dzień najcieplejszy
smutek i rozpacz choć na chwilę zmniejszy
 
Rodząc się pragniemy- bliskości matki!
dorastając chcemy- źdźbła niezależności!
będąc dorosłym- pełnej samodzielności!
zaś w wieku starszym-stabilności!
 
A to wszystko i tak gaśnie
lecz uczucie swawoli nigdy w Naszych myślach nie zaśnie
Będziemy wspominać, rozkoszować się przeszłością
aż odejdziemy z niebywałą przyzwoitością...







„hej  już wróciłem!”

Moi kochani coście za mną utęsknieni
Piszę do Was po swej długiej tułaczce
Fatalny smutek ogarną me serce
Nie wiedziałem co począć w swej  udręce

Nagle zrozumiałem że źle czynię
Żałosne dni w szczerą radość zmieniłem
Poczułem dobroć i upór wspaniały
Mając nadzieję, że wypełnią one żywot mój cały

Dni takie cudne, choć trudne życie trwa nadal
Każdą chwilą cieszyć się trzeba, czerpać wiedzę ogromną
Zamknąć na zawsze skrajne myśli w puszce Pandory
Odczuwając w swoim bycie nawet najgorsze humory!





„Miłujmy się”

Kochani moi, sercem z Wami jestem
Każdy dzień maluję na obrazie sumienia
Zasypiam ze spokojem by móc się obudzić
Nawet gdybym musiał nazajutrz się trudzić

Dlatego prośbę mam do Was wielką- miłujmy się!
Okażmy choć trochę uczucia swemu bliźniemu
Niechaj rany, które już dawno się zagoiły
Nigdy nikomu serc pogrążonych w cierpieniu nie koiły

Czas odnaleźć swój sens- co nie jest prostotą!
Dni niepewne, które nadejdą za moment, za chwilę
Niechaj każdy z nas je ubarwi w kolorach soczystych
A świat się ukaże zupełnie dla wszystkich jasny, przejrzysty…




„MOJA KOCHANA WENO”

Cudnie jest w oka mgnieniu słać utworów całą stertę
Dziś pokłonię się swej wenie która  dała mi zachętę
Nic nie wzrusza serca mego jak napisać coś dobrego
Precz ze stylem słów pisanych, ja mam inne twórcze ego
W mych zamiarach nie ma fałszu, szczypty przesady nie zaszkodzi
Pisząc , muza mną kieruje i  o to w tym wszystkim chodzi.     


„NADZIEJA”

Na świadomości szczycie rodzi się myśl
Strumień światła przepływa
Gasząc dni niepewne

Oczy otwiera wola cudna
Mknąc przez krople wzruszenia
dni  dobre  radością  wypełnia

niemoc, niebyt i esencja wiary
chaos, gniew srogi-to elementy bytu
nie wiedza i  rozum  -zapleczem  pomysłu

sens pragnień odnaleźć  trudno
rozsądek samotnie w umyśle  swym tańczy
a  nadzieja  w sercu strudzonych zostaje…



"Och ma radości!"

Gości we mnie radość
Wspaniale przez byt pędzę
Już nie oglądam się za siebie

Każdy dzień dobry
Zamykam skrzętnie
W pudełku marzeń

Nic tak nie cieszy
Nic tak umysłu nie koi
Jak radość nieskończona

Czasami płaczę
A któż łez nie roni?
Takie życie w gonitwie

Uczucia ludzkie
Takie zmienne
Czerni nie pragnę
Dusiłem się nią za długo
Biel daje mi nadzieję!

Szaleństwo kolorów
Już właściwie chcę kroczyć
Droga musi być pewna

W zakamarkach zmysłów
W pustej przestrzeni
Rodzi się zło jeszcze

Nie pragnę go tak mocno
Czym taka rozkosz?
Nie chcę radości złudnej

Zawsze gdy stawiam krok
Jeden, potem drugi śmiało
Zaczynam rozumieć

Nic nie będzie jak dawniej
Pustka i chaos
Myśl goniąca kolejną w nonsensie


****

Czemu tak się działo?
Czemu dobro tyle lat we mnie spało?
Czemu wreszcie tyle sił do walki miałem?
Widocznie tego aż tak mocno chciałem….!




„walka”


Jak pięknie jest poczuć siłę
Niepewność nie ma znaczenia
Szybko  gaśnie
Podupada boleśnie
****
Zaczynam stąpać pewniej
Nie lękam się i nie złoszczę
Troska i spokój wypełnia me oblicze
Zasypiam w ciszy
Obraz życia jest cudnie piękny
Jednak tylko gdy tego pragnę

„Do dzieła! Do dzieła!”- krzyczę do siebie
Nikt nie słyszy poza mną jedynie
Czas jest taki litościwy
Nagradza mnie  rzetelnie
Nie boję się go
Bo niby czemu?

Biegnę do wiatru
On mój umysł nie raz orzeźwia
Daje nadzieję
Choć barwa biała ustępuje czerni
Nie zamykam się przed światem ludzi
Pomimo cierpienia
Samotności obfitej
Kończę marny żywot
Zaczynam stawiać kroki ku drodze życia
A czym życie?-
Tym co sobie ułożę w swych myślach
Należycie, bezgranicznie, z łzą, uśmiechem
Brak woli? Nicość? Wrogość?-odejdźcie na zawsze!
Niechaj zawita radość, choćby ze smutkiem
Nie pragnę jedynie pustki
Chcę żyć i kochać
Nawet swą słabość markotną
Nie czując  spełnienia braku
Dochodząc do życiowego szlaku….



„wielka nadzieja”

Nie mając siły żadnej
Nagle swój świat odnajduję
Nawet sobie z lekka współczuję

Jaka jest siła nadziei, która w umyśle drzemie
Czas ją pokochać i przytulić do siebie
Odnaleźć swój drogowskaz na bezchmurnym niebie

Przyszła do mnie  jak gość upragniony
Przyjąłem ją z ochotą, bez drwiny żadnej
Cudnie całując w swej chwili bezradnej

Już zawsze tak będzie, że wiele chwil zniosę
Jedna mnie ukoi, zaś druga w łzy gorzkie wpędzi
Takie jest życie i  nic mnie z tego świata nie wypędzi…

Mam na imię Adam i mam 31 lat. Od dawna choruję na epilepsję na tle wrodzonych torbieli splotów naczyniówkowych mózgu.
Dodatkowo choruję na zaburzenia osobowości typu borderline i nerwicę natręctw. Wszystko to wyzwala bardzo silne emocje zarówno pozytywne jak i negatywne, które towarzyszą mi w codziennym życiu. Dlatego stworzyłem to forum aby pomagać ludziom o podobnych problemach natury zarówno psychicznej jak i ogólnie mówiąc o niepełnosprawności. Każda choroba łączy w sobie jedność-emocje które Nam towarzyszą nierozerwalnie w ciągu Naszego życia. Zapraszam serdecznie na moje forum i dyskutowanie w odrębnych działach.
Łącząc się razem można pokonać naprawdę wiele, nawet najgorsze swoje życiowe rozterki.

Pozdrawiam

Słowo samotność kojarzy się Nam z tym, że jesteśmy sami i jest Nam źle. Jednak jeśli ktoś przeżywa stale w swoim życiu samotność?
Co się wówczas dzieje w umyśle człowieka? Jakie są jego marzenia, jeśli prowadzi samotnie swoją tułaczkę po świecie i tylko ściany domu są jego jedynymi "kolegami", "koleżankami"?

Ja od wielu lat przeżywam samotność, dzień po dniu i na pewno znajdą się tutaj osoby, które wiedzą co to znaczy. Istnieje wiele domów, gdzie osoby nie potrafią nawiązać żadnych kontaktów interpersonalnych z zewnętrznym światem i nawet nie próbując wyjść na świat prowadza swój żywot. Jest to straszne a zarazem nie wiadomo jak się wyleczyć z tak chronicznego stanu osamotnienia. Człowiek po wielu latach przyzwyczaja się do tego stanu i nie widzi nic innego, zatraca się, miewa autoagresywne zachowania, poczucie winy do siebie że nie potrafi tego zmienić że jest mu tak wygodnie. Jednak czy aby na pewno takie osoby czują się dobrze z samotnością. Samotność to nie tylko bycie samemu ze sobą. Można żyć z rodziną i być całkowicie samotnym, bo jak się nie ma własnego życia i relacji z ludźmi to co pozostaje? Mówienie do siebie? Przeżywanie silnych emocji pozytywnych ze sobą samym, bądź silnych negatywnych uniesień afektywnych?

Takie jest życie samotnika, który próbuje usilnie odnaleźć coś co da mu nadzieję nawet w tak ciężkim położeniu.